شعله رميده

مي بندم اين دو چشم پرآتش را

        تا ننگرد درون دو چشمانش

        تا داغ و پر تپش نشود قلبم

        از شعله نگاه پريشانش

         

        مي بندم اين دو چشم پرآتش را

        تا بگذرم ز وادي رسوائي

        تا قلب خامشم نكشد فرياد

        رو مي كنم به خلوت و تنهائي

         

        اي رهروان خسته چه مي جوئيد

        در اين غروب سرد ز احوالش

        او شعله رميده خورشيد است

        بيهوده مي دويد به دنبالش

         

        او غنچه شكفته مهتابست

        بايد كه موج نور بيفشاند

        بر سبزه زار شب زده چشمي

        كاو را بخوابگاه گنه خواند

         

        بايد كه عطر بوسه خاموشش

        با ناله هاي شوق بياميزد

        در گيسوان آن زن افسونگر

        ديوانه وار عشق و هوس ريزد

         

        بايد شراب بوسه بياشامد

        از ساغر لبان فريبائي

        مستانه سرگذارد و آرامد

        بر تكيه گاه سينه زيبائي

         

        اي آرزوي تشنه به گرد او

        بيهوده تار عمر چه مي بندي؟

        روزي رسد كه خسته و وامانده

        بر اين تلاش بيهوده مي خندي

         

        آتش زنم به خرمن اميدت

        با شعله هاي حسرت و ناكامي

        اي قلب فتنه جوي گنه كرده

        شايد دمي ز فتنه بيارامي

         

        مي بندمت به بند گران غم

        تا سوي او دگر نكني پرواز

        اي مرغ دل كه خسته و بيتابي

        دمساز باش با غم او, دمساز

نظرات (0)

هیچ نظری در اینجا وجود ندارد

نظر خود را اضافه کنید.

ارسال نظر بعنوان یک مهمان
پیوست ها (0 / 3)
مکان خود را به اشتراک بگذارید

مطالب مشابه