آيا ميشود با بچه ها ميشود مشورت كرد
- توضیحات
- دسته: خانواده ايراني
- بازدید: 540
وقتي صحبت از مشورت ميشود، اولين چيزي كه به نظرمي‌رسد اين است كه كسي مشكل يا مساله‌اي دارد و درباره‌ي آن با كسي كه بيشتر مي‌داند صحبت مي‌كند تا مشكلش حل شود.
مشورت را به معني صلاح انديشي و كنكاش درباره‌ي يك موضوع هم مي‌دانند و مشاوره به معني با هم مشورت كردن به كار مي‌رود.
بطور كلي مشاوره يا Counselling = Conseling در فرهنگ‌هاي علوم رفتاري به اين ترتيب تعريف شده‌است:
“بحث و بررسي عميق مشكلاتي كه فرد با آن‌ها مواجه مي‌باشد. معمولاً فرد پس از گفتگو درباره‌ي مشكلاتش با مشاور، به كشف راه‌حلي براي مشكلاتش موفق مي‌گردد.”
مشكل فرد نيز ممكن است در زمينه‌هاي مختلف باشد.
حالا برمي‌گرديم به سوال اول كه آيا ميشود با فرزند هم مشورت كرد.
نكته‌اي‌كه‌ممكن‌است قبل از پاسخ به ذهن برسد اين است كه مگر فرزند ميتواند در مقام مشاور قرارگيرد؟ يا مگر فرزند ميتواند كمك كند تا مشكل ما حل شود؟
اصلاً ببينم‌مشكل‌يا مساله يعني‌چه‌و بعددرباره‌ي اين پرسش‌ها گفتگو كنيم.
“مشكل يا مساله Problem به هر وضع پيچيده‌ي حقيقي يا ساختگي ميگويند كه حل آن مستلزم فعاليت فكري است.”
بنابراين‌حالاميتوانيم به‌اين‌پرسش‌كه“آيا ميشودبافرزندمشورت‌كرد؟” بهترپاسخ بگوييم.
ما به عنوان والدين معمولاً در برابر مشكلاتي قرار ميگيريم كه بطور حقيقي و واقعييا به‌صورت‌ساختگي و بنا به مصلحت ميتواند با مشورت با فرزندحل‌شودواين‌مشورت علاوه برحل‌مشكل‌فايده‌هايديگري نيز در بردارد.
والدين، مربيان و همه‌ي كساني كه به نوعي با كودك و نوجوان سروكار دارند، براي كار و زندگي و رابطه با كودك يا نوجوان به اموري برميخورند كه نياز به تصميم گيري دارد. طبيعي است كه بزرگ‌ترهااگرنقش‌واهميت مشورت باكوچك‌ترهاپي‌نبرده‌باشند،ميتوانند به راحتي‌براحتي تصميم بگيرند.اما آياهميشه اين تصميم‌گير‌يها بهترين و درست‌ترين تصميم‌‌هاست؟
وحتي اگر چنين باشد، آيا اين حركت اعتماد به نفس و رشد شخصيت فرزند را دچار اختلال نميكند.يعني آيا فرزند به جايي نميرسد كه احساس كند هيچ نقشي در زندگي خود ندارد و ديگران براي او تصميم ميگيرند؟
پس به والدين و بزرگ‌ترها سفارش مي‌كنيم مشورت با فرزند را جدي بگيرند و آن را عامل مهمي در رشد شخصيت فرزند بدانند. فقط در مشورت به نكات زير توجه كنيد:
▪ مشورت بايد با توجه به سن فرزند و ميزان تجربه و اطلاعات او صورت گيرد. يعني اموري كه مربوط به او نيست و يا او اطلاعات لازم را براي اظهار نظر درباره‌اش ندارد، با او در ميان نگذاريد.
▪ دراصولي كه به آن باور داريد و نميتوانيد تغييري در عقيده‌ي خود بدهيد مشورت نكنيد.
▪ خود را آماده‌ي پذيرش نظر فرزندتان بكنيد. پس به جاي نظرخواهي بطور مطلق، او را در برابر دو امر مساوي قرار دهيد تا يكي را انتخاب كند.
مثلاً نپرسيد “به نظر تو در تعطيلات چه كار كنيم؟” بلكه دو كار را كه ميتوانيد در تعطيلات انجام دهيد مطرح كنيد و از او بخواهيد يكي را انتخاب كند.
▪ در مشورت با فرزند به او كمك كنيد تا ياد بگيرد جوانب مختلف يك موضوع را بسنجد بعد تصميم بگيرد.
▪ به فرزند كمك كنيد تا درك كند كه نظر مشورتي دادن به منزله‌ي نظر نهايي نيست.
نظرات (0)