چاه نخجير در گیلان

  چاه نخجير
 حکام قديم گيلان به شکار علاقه فراوان داشتند. در عمليات شکار يا ”چاه نخجير“ ابتدا بخشى از جنگل به‌عنوان شکارگاه انتخاب مى‌شد و سپس با در هم پيچيدن شاخه‌هاى درختان دو رشته پرچين محکم به مساحت يک يا دو فرسخ درست مى‌کردند، به‌گونه‌اى که در آخرين مرحله به زحمت گذرگاهى براى عمور يک شکار باقى مى‌ماند. اين دالان در انتها به محوطه‌اى در عرض ده متر با پرچين‌هاى محکم و لانه‌هائى موسوم به چاه محصور مى‌شد.

 در روز شکار مردان گيل و ديلم پشت پرچين‌ها جمع مى‌شدند و با صداى فريا و ساز و نقاره هياهوى وحشت‌انگيزى ايجاد مى‌کردند. سپس بين دو پرچين پيش آمده و شکار را به محوطه موردنظر مى‌راندند. صفحه کوچکى اطراف محوطه و کمى بالاتر ايجاد مى‌شد که در آنجا مردان جاى مى‌گرفتند و حيوان به دام مى‌افتاد و درهاى لانه‌ها را مى‌بستند.شاه عباس صفوى پس از تسخير گيلان چندبار شکارهائى اين چنين ترتيب داده بود.