خواب

شب بروي شيشه هاي تار

        مي نشست آرام, چون خاكستري تبدار

        باد نقش سايه ها را در حياط خانه هر دم زير و رو مي كرد

        پيچ نيلوفر چو دودي موج مي زد بر سر ديوار

        در ميان كاج ها جادوگر مهتاب

        با چراغ بي فروغش مي خزيد ارام

        گوئي او در گور ظلمت روح سرگردان خود را جستجو مي كرد

        من خزيدم در دل بستر

        خسته از تشويش و خاموشي

        گفتم اي خواب, اي سرانگشتت كليد باغ هاي سبز

        چشم هايت بركه تاريك ماهي هاي آرامش

        كولبارت را بروي كودك گريان من بگشا

        و ببر با خود مرا به سرزمين صورتي رنگ پري هاي فراموشي