چهار نیروی اصلی در هر هواپیمایی وجود دارد که پرواز هواپیما در گرو عملکرد آنها است: وزن، نیروی پیشران (تراست)، نیروی دراگ (نیروی مقاوم به حرکت) و نیروی لیفت (نیروی بالا برنده). نیروی وزرن که همان شتاب گرانشی اعمال شده به جرم هواپیما از جانب زمین است، هواپیما را به پایین می‌کشاند. در واقع این همان نیرویی است که با بلند شدن هر چیزی از زمین و به پرواز درآمدنش مخالفت میکند. نیروی پیشران نیز از گردش بسیار سریع ملخ هواپیما یا در موتور‌های جت، پره‌های توربین به وجود می‌آید که وظیفه آن به جلو راندن هواپیما است. در واقع این همان نیرویی است که پنکه‌های خانگی نیز آن را تولید می‌کنند. نیروی دراگ یا مقاومت درست در جهت مخالف نیروی پیشران به هواپیما اعمال میشود و آن را به عقب می‌راند. اگر دست‌تان را از پنجره اتومبیلی در حال حرکت بیرون ببرید، آن مقاومت هوا که دست‌تان را به سمت عقب هل می‌دهد همان نیروی دراگ است. اما چهارمین نیرو یا نیروی لیفت، نیرویی است که هواپیما را مستقیما به بالا هل می‌دهد و باعث به پرواز درآمدنش میشود. در واقع بال هواپیما به گونه‌ای است که سطح زیرین آن کاملا تخت و سطح بالایی‌اش منحنی شکل است. این مسئله باعث میشود تا هوا روی سطح بالایی بال با سرعت بیشتری نسبت به سطح زیرین جریان یابد. با توجه به اینکه جریان هوای سریع‌تر فشار کمتری خواهد داشت، بر فراز سطح بالایی بال حالتی خلأ مانند به وجود می‌آید که بال‌های هواپیما را به سوی این منطقه کم‌فشار می‌ممکد. این نیرو که همان نیروی لیفت است به حدی قدرت دارد که میتواند هیولایی چون بوئینگ ۷۴۷ با بیش از ۳۶ تن وزن را از زمین بلند کند.
Open Source Content Management 
نظرات (0)